Friday – Mity na temat uczenia małych dzieci angielskiego

Jako instruktor języka angielskiego spotykam się na co dzień z wieloma pytaniami dotyczącymi nauki języka angielskiego. Jestem pytana o metodę nauki czasów i słówek. Jak się ich nauczyć i poprawnie używać. Są to oczywiście pytania zadawane przez dorosłych. Dzieci takich problemów nie mają. One po prostu przyswajają język obcy. Nie zastanawiają się nad użyciem, nie myślą czy to, co zamierzają powiedzieć będzie poprawne gramatycznie. Nie myślą o języku, one język czują. Wykorzystajmy ten potencjał. Uczmy dzieci angielskiego póki są w stanie podchodzić do niego intuicyjnie.  Póki nie kierują się rozumem. Póki nie powiedzą, że uczą się języka obcego. Język angielski wcale nie musi być obcy.

Niestety, spotykam się też z mitami rozpowiadanymi przez rodziców na temat uczenia małych dzieci. Postanowiłam wytoczyć im walkę. No to “box!”.

1) Angielski w wieku trzech lat? Tak późno? Usłyszałam ostatnio od koleżanki, która swoje dziecko posyła na lekcję od szóstego miesiąca życia. Ja moją dopiero niedawno zaczęłam przyzwyczajać do angielskiego. Czy późno? Nie wiem, ale wiem, że angielski może być z dzieckiem gdy ma sześć miesięcy, a nawet dużo wcześniej. Niestety, niektórzy rodzice to kwestionują twierdząc, że dziecko jest za małe na naukę angielskiego. Oczywiście idealną sytuacją byłoby, gdybyśmy miały męża Brytyjczyka, który mówiłby cały czas poprawną angielszczyzną w domu. Jeżeli jednak męża takowego nie posiadamy, możemy zacząć od puszczania dziecku piosenek po angielsku oraz czytania krótkich książeczek. No i oczywiście nie zapominajmy o pojedynczych angielskich słowach, które mogą się pojawiać zamiast polskich. To, że dziecko nie mówi niczemu nie przeszkadza. Ono słucha. Zacznie mówić, a jego zasób słownictwa będzie wzbogacony o angielskie nazwy. Poza tym kolejny bodziec, którym jest angielski,wpłynie korzystnie na ogólny rozwój dziecka.

2) “Nie zamierzam mieszać dziecku w głowie, niech się najpierw nauczy mówić dobrze po polsku.” Jest to stanowisko wielu rodziców. Nie podzielam tej opinii. Czy w ciągu dnia używamy tylko pewnego zasobu słów czy też każdego dnia w zależności od sytuacji używamy innych? Czy używamy zawsze tych samych słów, gdy zwracamy się do dziecka? Stanowisko tej grupy rodziców można byłoby przyrównać ze stwierdzeniem: “Nie zamierzam używać nowych słów w języku polskim, niech się najpierw nauczy tych dziesięciu, których używam’. Oczywiście tak nie robimy i gdy wprowadzimy angielski –  angielskie słowa będą traktowane na równi z polskimi. Dziecko nie ma w głowie szufladki z napisem “język polski” i drugiej z napisem “język angielski”. Dziecko uczy się całościowo i wkrótce będzie znało dwa określenia na jeden przedmiot czy zjawisko – w języku polskim i angielskim. Zastanawialiście się jak to się stało, że dziecko zaczęło rozumieć, a potem mówić w języku polskim? To się po prostu stało. I jeżeli damy dziecku szansę, to samo stanie się z językiem angielskim. A wracając jeszcze do pierwszego zdania. Co to znaczy nauczyć się mówić “dobrze”. Kiedy dziecko będzie mówiło “dobrze”? W wieku czterech lat, sześciu lat? Ośmiu? Czy chcemy czekać z angielskim aż tak długo?

3) Czy język angielski może się mieszać z językiem polskim? Generalnie nie. Sytuacja mieszania się języków może nastąpić w rodzinach, w których jeden z rodziców mówi np. po polsku, a drugi np. po angielsku. Może dojść do sytuacji kiedy dziecko powie: “Daj mi tea”. Jest to jednak stan przejściowy i wkrótce języki będą “posegregowane”. Sytuacja taka nie nastąpi w przypadku gdy oboje rodziców mówi po polsku, a język angielski jest językiem dodatkowym. Dziecko słyszy język polski praktycznie cały czas i wie, że jest to język ojczysty-główny. Jednak tym samym nie postrzega angielskich słów jako obcych. One po prostu są.

4) Czasami rodzice narzekają: “Uczę swoje dziecko angielskiego, ale mam wrażenie, że nic nie rozumie. Nie mówi też żadnych słówek. Ta nauka nie ma sensu.” Proszę uwierzcie, że ma. Wróćcie pamięcią do momentów przed rozpoczęciem mówienia u Waszych dzieci. Dzieci słuchały, patrzyły, analizowały i w końcu ruszyły z językiem polskim. Dzieci potrzebują czasu i Waszej cierpliwości. Nie odkładajcie nauki tylko dlatego, że dziecko nie powtarza. Widocznie jeszcze nie jest gotowe. Nadejdzie czas, kiedy Was zaskoczy. Wy jednak musicie być konsekwentni.

5) “Nie chcę obarczać swojego dziecka nauką. Ma jeszcze czas, żeby nauczyć się angielskiego”. Kolejny mit, który zamierzam obalić. Po pierwsze, dzieci uczą się cały czas. Wprowadzając angielski podczas zabawy, dzieci przyswajają angielski – nieświadomie. Wykorzystajmy ich stan umysłu. Ich chłonność umysłu. Ich potencjał i zapał. Odnosząc się do czasu na naukę angielskiego – pomyślmy o akcencie. Aparat mowy małego dziecka jest bardzo elastyczny. Dzięki temu może powtórzyć praktycznie wszystko. Z wiekiem tracimy tą umiejętność. Dlatego też podkreślę, że im wcześniej, tym lepiej. Podkreślę też, że małe dzieci nie rozgraniczają nauki i zabawy. Dla nich to jedno. Im dłużej żyją w takim świecie, tym lepiej.

A ja mogę mieć tylko nadzieję, że angielski stanie się częścią tego świata…